Paralipomena. Tekstgenetische studies

Aan de basis van de grootste meesterwerken liggen vaak futiliteiten en prullaria: prentbriefkaarten, faxen, tekeningen, tijdstabellen, reisimpressies, droedels, schema's, aantekeningen, foto's en schetsen van plaatsen of romanfiguren. Omdat dergelijke paralipomena strikt genomen niet tot de eigenlijke versies van een literair werk behoren, worden ze meestal niet in een teksteditie opgenomen.

De rol van paralipomena in het schrijfproces is nochtans niet te onderschatten. Ze getuigen van de vaak moeizame manier waarop een literair project vorm heeft gekregen, de pogingen van de schrijver om het overzicht te bewaren, of het beslissende moment waarop het oorspronkelijke project gewijzigd werd. Deze veronachtzaamde sporen in de marge van de literatuur zijn daarom een boeiend onderwerp voor tekstgenetisch onderzoek of de studie van wat er aan de publicatie van een tekst voorafgaat.

Over deze publicatie

In deze essaybundel krijgen paralipomena de aandacht die ze verdienen. De bundel bevat de volgende bijdragen:

• Leen van Dijck, Vooraf, 7-8.
• Dirk van Hulle, Inleiding, 9-18.
• Koen Peeters, Valt er hier iets te consumeren?, 19-31.
• H.T.M. van Vliet, De schorsige woorden. Knipsels, schetsen en fragmenten in de nalatenschap van J.H. Leopold, 32-61.
• Johan Vanhecke, ‘De avonturen van Quick en Flupke’. Daisne tussen feit en fictie, 62-78.
• Jan Dewilde, ‘Wie heeft die handteekening uitgekrabd? Waarom?’ Muziekmanuscripten van Peter Benoit, 79-100.
• Yves T’Sjoen, Speelse en berijmde intermezzi. Paralipomena voor Richard Minnes ‘briefgedichten’: tekeningen en tekstfragmenten in de correspondentie, 101-126.
• Edward Vanhoutte, Evolutie van een volzin. Paralipomena en versies bij Stijn Streuvels, 127-153.
• Harold Polis, Apologie van de kladcultuur, 155-165.
• Vincent Neyt, Perceval regisseert Lanoye. Het ontstaan van Ten oorlog en de doorwerking in de Monster-cyclus, 167-187.
• Verantwoording van de illustraties, 189.